امروز10 دسامبر روز جهانی حقوق بشر بود

داشتم از تلویزیون اریاناافغانستان که بطور مستقیمازکابل نشرات دارد سخنرانی اقای کرزی را که برای

جمعی از زنان و مردانی که طی 30 دهه جنگ افرادی زیادی از فامیلشان را از دست داده اند را می دیدم

اقای کرزی با تمام ناتوانی که در چهر و صدایش معلوم بود به صراحت اعلام کرد که دولتش قادر نیست کسانی

را که بی رحمانه ترین اعمال را در قبال مردم افغانستان انجام داده اند را محاکمه و مجازات کند

جنگ سالارانی را که صرف بخاطر منافع خودشان انسانهای زیادی را قربانی کردند و عده ای را معلول ساخته اند

زنان بی شماری را بیوه... اطفال را یتیم.... و هزاران هزار اواره و بی جا شده..را برای جامعه به ارمغان اوردند

و حال حاصل این همه برای خودشان چه بود

غیر از خانه های مجلل..داشتن کامل ترین امنیت ...ملک ومنصب تحصیل فرزندانشان در بهترین پوهنتون ها ی اروپایی

در حالی که کودکان واطفال بی پناه در لب سرکها به دنبال معاش روزانه هستند

تا صبح شان شب و شب شان صبح شود

خوب چه جای تجلیل از روز حقوق بشر

نمی فاموم که چرا جوامع بین المللی ساکت است

باورم نمی شود انها هم توان مقابله با این جنگ افروزان را نداشته باشن

براستی خقیقت روزگار ماست این شعر الیاس علوی

 ما میمیریم

تا شاعران بیمار شعر بگویند

میمیریم  بازی قشنگی است

وقتی مادر پوتین افسر جوان را لیس می زند

روزنامه ها هی عکس پدر را می نویسند

کنار ادمهای مهم

هرشب هزار بار عروس می شود

و خواهرم هزار بار جیغ می زند

هزار بار بازی قشنگی است

کارگران ساعت یازده احساساتی می شوند

فردا همه به خیابان میریزند

اواز می خوانند

می رقصند

و البته شعار می دهند

ما میمیریم تا عکاس تایمز جایزه بگیرد

 

نوشته شده در 11 Dec 2007ساعت توسط | |