دخترک بیش از ۱۸ سال نداشت  به خیالم تازه نامزد کرده بود.صدای نازک و شادش فضای اطراف مرا بر کرده بود.به صورتش که نگاه کردم انگار۱۸ سالگی خودم را می دیدم.با همان سر زندگی.حرفهایش برایم مهم نبود.فقط مجذوب شادی کودکانه اش  شده بودم.ای کاش من هم می توانستم مانند ۱۸ سالگی ام باشم.                                                                                                                                    بعد از ظهر خانه عمه جانم.........    ان قدر نحیف شده که به سختی می تواند خودش را جا به جا کند.  خطوط  صورتش  چروکیده  اما  مهربان  است .موهای  کوتاهش  کاملا  یک  دست سفید شده .این روزها وقتی در رختخوابش می خوابد  گاهی  فکر می کنم  نفس هم نمی کشد. در بیداری هم نگاه  ممتدش به گوشه ای  سخن ار مرور  ایام دارد  .انگار  ارام ارام  با یاد گذشته  خود را برای  سفری  ابدی  اماده  می سازد.  گاهی وسوسه  می شوم   که از او سوال کنم  عمه جان  از مرگ می ترسی؟ باز هم همین سوال  دلم را قلقلک می دهد  دهانم باز می شود  ولی  سوال می کنم  عمه قصه ماه بیشانی که نخ می ریسید اخرش چه می شود. به صورتم نگاه می کند و با لبخندی تلخ می گوید((یادم نیست)) اه به راستی که زمان جانواری طماع است.   دلم میگیرد.. و با خود این شعر را زمزمه می   کنم....                   لحظه ها می گذرد   ان چه باز نمی گردد......نمی اید باز.............قصه ای هست که هرگز دیگر  هرگز نتواند شد اغاز..........مثل  این است  که یک برسش بی باسخ بر لب خشک زمان ماسیده است............تند بر می خیزم. تابه دیوار همین لحظه که در ان همه چیز رنگ لذت دارد اویزم........فرصتی از کف رفت         قصه ای گشت تمام        

                                              

نوشته شده در 7 May 2009ساعت توسط | |