هیچ چیز در این دنیا به بدی نا امید شدن نیست.وقتی که نا امید می شوی انگار یک حفره درست سمت چپ تنت  و یک حفره بزرگتر در مغزت همه چیز را می بلعد. درست مثل یک جارو برقی با ولع تمام نشدنی  تمام فکر و خیال هایت را  قورت می دهد.    و تو خالی می شوی   و پوچ .این جور وقت ها  پاهایم  بدجوری یخ می کند ساکت می شوم  گاه گاهی یواشکی گریه می کنم  با صدای بلند اهنگ های شاد گوش می کنم .  در خود می پیچم درست مانند زنی که کودکی را بدنیا می اورد .اما  ان کودک  خود منم . دوباره متولد می کنم هر بار خودم را . چندمیم بار است که بدنیا امده ام نمی دانم. ولی هر بار سخت تر  ورنج اور تر  بدنیا می ایم هر بار سخت تر خود را از نو شکل می دهم .هر بار هر بار